May narealize ako dito..

Malungkot ka na nga wala ka pa ring ginagawang paraan para maging masaya.

Sino hihintayin mo? Mga kaibigan mo na busy rin sa mga problema nila? Huwag tayong maging pabigat sa kanila, nakakahiya kaya. Kaya naman natin yan eh, at sayang lang oras nila kapag nagbigay sila ng payo at hindi ka rin naman papayag dito. Ikaw pa rin naman ang mag dedesisyon eh. 

Think outside the box.

Kalimutan mo yung mga napanuod mong Love Stories sa Sinehan, sa Youtube, sa Flippish, sa Facebook, wag ka magbasa ng mga Video ni Marcelo. Papalungkutin ka lang lalo ng mga yun. Pasayahin mo ang sarili mo. Kaya mo naman talaga eh, ayaw mo lang.

Pati yung mga quotes na nagsisikalat sa internet, yung mga GM ng maiingay mong kaibigan na walang ibang ginawa kundi mag send ng quotes na kinuha lang naman sa internet o kaya naman finorward lang din sa kanila. 

Mag desisyon ka para sa sarili mo, sariling diskarte, sariling pag-iisip. Huwag mo idepende ang buhay mo sa mga taong nakapaligid sayo. Sa taong gusto mo, sa taong mahal mo. Sasaktan ka lang ng iba diyan eh. At least kapag sarili mo muna ang mahal mo, hindi ka basta basata maapi diyan.

Ok? Gets mo na? Mahalin ang sarili, pasayahin, enjoyin ang buhay at manlandi ng my limitasyon. Oo manlandi ka. Kasiyahan yan. 

Source: matabangutak

Repost: Pwedeng Maging Robot?

Isang daang beses. Isang libo. Isang milyon. Hindi ko na mabilang. Sa sobrang daming beses. Sa maraming ulit na pinilit kong subukan na hindi ka mahalin. At kung gano ko kadalas na sinubukan, ganun kadalas din akong natalo. At ganun kadalas din akong nasaktan. Wow. Ang dami na pala. Ngayon ko lang na-realize.

Kaya hindi ako nagtataka kung baket madaming nagwi-wish na sana may switch na lang ang puso. Yung tipong pag may isang tao na karapat-dapat mahalin, pipindutin mo lang yung “ON” ng puso mo tsaka ng puso nya. Tapos magmamahalan na kayo. Tapos pag ayaw mo na, o kaya pag sa tingin mo wala namang kahihinatnan yung pagsasama nyo, pipindutin mo na lang yung “OFF.” Tapos, tapos na. Sana ganun lang kadali. Eh di sana lahat ng tao masaya. Wala ng iiyak. Gaya ngayon.

Sana manhid na lang ako. Yung tipong walang pakialam. Gigising. Kakain. Maliligo. Papasok sa trabaho. Uuwi. Kakain. Manonood ng tv. Matutulog. Tapos gigising na naman kinabukasan. Yung tao na nabubuhay lang para sa sarili nya. Sana ganun na lang ako. Sana wala na lang din akong pakialam sa bawat himaymay ng mga pananalita at kilos mo. Sana hindi ko napapansin bawat anggulo ng pag-ikot ng mata mo. Kung gano mo kabilis o kabagal hinahawi yung buhok mo. Kung hanggang saan ba umaabot yung ngiti mo. Hanggang panga. Hanggang tenga. Kung gaano kataas o kababa yung pitch ng boses mo pag kausap kita.

Minsan nga, naiisip ko, masokista siguro ako. Siguro gustong gusto kong nasasaktan ako kaya ako nagsusumiksik sa yo. Siguro gustong gusto kong umiiyak kapag naalala ko na hindi nga pala kita pwedeng mahalin. O siguro sadyang tanga lang ako. Kasi wala akong kadala-dala. O kaya nagbubulag-bulagan. Nagbibingi-bingihan. Para lang maramdaman ko na hindi ka nawawala sa buhay ko gamit ang mga kakapiranggot na oras na inaagaw ko sa buhay mo.

Kung pwede lang. Kung kaya ko lang. Hindi ko patitibukin ang puso ko sayo. Pero wag kang mag-alala. Kinakaya ko pa naman e… Matapang ako. O nagtatapang-tapangan. Pinipilit paniwalain ang sarili na kaya kong makita at tanggapin na andito lang ako lagi sa background. Extra. Naghihintay tawagin ng direktor para dumaan-daan sa harap ng kamera ng buhay mo.

Tama na nga to. Kahit naman anong sabihin ko dito, wala namang mababago sa mga pangyayari. At kahit naman mabasa mo to, wala ka rin namang magagawa. Dahil kahit bali-baliktarin mo ang mundo ko at ang mundo mo, babalik pa rin sa dating pwesto ang lahat. At lilitaw pa din kung ano ang realidad ng buhay nating dalawa.

Sana lang paggising ko bukas, robot na ko. Makina. Battery-operated. May switch. At least walang masokistang robot. At higit sa lahat, walang tangang robot.

*Written by Myles Genove from here.